Szkoła w Sosnowicach

Poezja i myśl Marii Konopnickiej

Poetka byłaby dumna ze społeczności szkolnej, której patronuje w Sosnowicach. Miejscowa Szkoła Podstawowa nosi jej imię od 1985 r. Tradycje oświaty sięgają tutaj początków XX w., a pierwszy dzwonek w budynku szkolnym rozbrzmiał we wrześniu 1911 r. W niedzielę 16 czerwca 2013 r. miało miejsce uroczyste oddanie rozbudowanej szkoły i poświęcenie obiektu. Ważne dla społeczności Sosnowic wydarzenie rozpoczęło się od Mszy świętej w zabytkowym kościółku.

Inwestorem całokształtu inwestycji był samorząd gminy Brzeźnica. Symboliczną wstęgę do nowej szkoły przecinali: Tadeusz Arkit – poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Jacek Jończyk - starosta powiatu wadowickiego, Bogusław Antos - wójt Gminy Brzeźnica, Elżbieta Kosek - dyrektor Szkoły Podstawowej im. Marii Konopnickiej w Sosnowicach.

Po części oficjalnej licznie zgromadzeni goście i mieszkańcy Sosnowic udali się na boisko sportowe LKS „Płomień Sosnowice”. Część artystyczną zaprezentowano pod hasłem: „Witajcie w naszej bajce”. Rodzice i dzieci wcielili się w postacie z utworu pt. „Szkolne przygody Pimpusia Sadełko” Marii Konopnickiej. Oj, działo się na scenie! Aplauz publiczności świadczył, że przedstawienie bardzo się podobało. Reżyserem wspaniałego widowiska była polonistka - Agnieszka Wolska.

Organizatorzy zapewnili jeszcze wiele atrakcji do późnego wieczora.

Regionalna ciekawostka:

Nasz rodzimy poeta Antoni Kucharczyk, pseudonim Jantek z Bugaja, patron Szkoły Podstawowej w Paszkówce znał osobiście Marię Konopnicką i wiele jej zawdzieczał. Poetka doceniała  samorodny talent pisarza i promowała tego twórczość. Cytujemy poniżej wiersz, który Jantek z Bugaja napisał po śmierci Marii Konopnickiej.

Jantek z Bugaja/ Antoni Kucharczyk

MARII KONOPNICKIEJ

Opłakujcie, polskie łany,

Góry, rzeki i limany,

Sine bory, ptacy leśni,

Skłon królowej polskiej pieśni.

Zapłakajcie, złote zorze,

I ty, jasne słonko boże,

Błonia, gronia, łąk kobierce,

Już przestało bić Jej serce.

Płaczcie wszystkie polskie strony,

Ludu polski ucieśniony,

Zgasła wielka twa Patronka,

Co pragnęła dla cię słonka.

Łkaj, jurarko ty z wierzbiny,

Jak po matce – płacz dzieciny,

Załkaj, piosnko ty ludowa,

Już zamilkła twa królowa…

Zgasła Ona – słonko lasze,

Co złociło strzechy nasze…

Ponad wioski, ich zagony,

„Latała jak ptak zraniony”.

Kto was teraz piosnką wspomni,

Wy sieroty i bezdomni,

Wy najmity i tułacze,

Kto piosnką z wami zapłacze?

Jej dusza już – w jasne zorze

Uleciała w niebo boże.

Lecz Jej pieśni pozostały,

Bo za polską ziemię łkały…

Z tomu Z łąk i pól, 1914